Mariëlle kwam in 1993 stage lopen op deze school toen ze in het 3e jaar van de PABO zat. De school bestond toen 75 jaar. In augustus 1995 kreeg ze een vast contract en werkt ze in de middenbouw en in de bovenbouw.
Waarom koos jij voor het onderwijs?
Uit een soort nood leek het… Ik had de HAVO gedaan en twijfelde over wat ik wilde gaan doen. Zo heb ik overwogen dierenarts te worden of de verzorging in te gaan. De moeder van een ex-vriendje was destijds directeur van de Montessorischool in Wageningen en vertelde mij over de Montessori opleiding. “Ik ga voor de jeugd” besloot ik uiteindelijk!
Waarom zijn kinderen zo leuk om mee te werken?
Kinderen zijn meteen vanaf hun geboorte individuen, met een geheel eigen karakter. Mijn start in het onderwijs was bij de kleuters, dat is een hele interessante leeftijdsfase omdat ze de ontwikkeling doormaken van afhankelijk naar onafhankelijk. Heel leuk om mee te maken.
Het mooiste van kinderen vind ik hun verwondering en hoe ze ontdekkingen doen. En hoe ze kunnen reageren met: “ja, maar dat wist ik allang”. Of: “daar heb ik jou niet voor nodig!” Het mooiste is als het kind iets zelf doet, met doorzettingsvermogen en vertrouwen.’
Hoe was jij zelf als kind?
Ik was een leergierig maar ook verdrietig kind. Op de lagere school werd ik veel gepest. Toen had ik het nodig gehad dat mijn leraar voor me op kwam, en dat gebeurde helaas niet. Het positieve dat hieruit voort is gekomen is dat ik extra alert ben op pesten. Dit is eigenlijk ook een voorwaarde in dit werk vind ik.
Met je klas over de muur!
Tjerk, de nieuwe gym leerkracht, had aan het begin van het jaar voor klas Acacia een mooie groepsoefening bedacht: een grote dikke mat werd rechtop gezet en de uitdaging voor de klas was om samen iedereen over de mat te krijgen. Tot mijn verrassing kregen ze iedereen zonder hulp of aanwijzingen over de ‘muur’, ook mij, zonder dat de mat omviel. Van zo’n gebeurtenis kan ik maanden nagenieten, zo bijzonder!
Wat maakt dat een klas dit voor elkaar krijgt? Dat zit hem in verdraagzaamheid, saamhorigheid en respect voor elkaar. Het hele plaatje moet kloppen. Als zoiets gebeurt betekent het echter niet dat je klaar bent, je moet eraan blijven werken als leerkracht, in een jaar gebeurt er veel in een kinderleven. Maar het is wel een zeer luxe basis.
Sprookjesboom
Als klas zijn wij een sprookje hebben we met elkaar bedacht. De acacia is dus een sprookjesboom. En in ons sprookje heeft iedereen een rol, ik ben de heks! Want ik moet de boel bij elkaar vegen, opporren, en als ik niet nodig ben ga ik achter mijn pot zitten. Ik heb een prachtig snoephuisje, waar kinderen graag binnenkomen. Afhankelijk van de personen en karakters in de klas krijgt iedereen een rol in het sprookje. Dit kan ook wisselen tijdens het schooljaar.
Mariëlle’s magische krachten
Ik hoop dat ik bij iedereen iets positiefs tevoorschijn kan toveren. Vanuit een goede sfeer en welbevinden kun je excelleren. Plezier met elkaar hebben, dingen met elkaar willen bereiken, elkaar helpen, maar ook elkaar durven vragen om te helpen. Een vertrouwensbasis, of je elkaar nou aardig vindt of niet. Dát voor elkaar krijgen. Ik denk dat dat in dit sprookje aardig aan het lukken is!
Je bent ook moeder, wat is het grootste verschil tussen moeder Mariëlle en juf Mariëlle?
Ik ben een Montessori-juf maar geen Montessori-ouder! Ik smeer het brood voor mijn kinderen terwijl ze al volwassen zijn en werken; ik vind het heerlijk om voor ze te zorgen!
Wat weet bijna niemand van jou?
Ik hou van auto’s! Ik geniet enorm van het geluid van de motor. Als geld geen rol speelde zou ik gaan voor een Mercedes SL, een oude Fiat 500 of een oude Mini Minor met houten kozijnen… Geweldig!